Anne Beni Sev

Kızım bazen yanıma bu şekilde geliyor. 'Anne beni sev benimle ilgilen'. Gün içinde fırsat buldukça sarılıp öpüyorum. Kucaklıyorum yinede bu şekilde geliyor. Özellikle kardeşini uyuttuğumuzda. Sırasını bekliyor.

Çok üzülüyorum o zaman acaba yeteri kadar ilgilenemiyor muyum diye. Kendimle hesaplaşmam başlıyor.Acaba yeteri kadar sevgimi veremiyor muyum, ihmal mi ediyorum diye. Bu kardeşi doğduktan sonra başladı. Onun altını değiştirirken, beslerken ya da uyuturken çok zaman harcıyorum. Bazen su istediğinde, eğer kardeşini emziriyorsam beklemek zorunda kalıyor. Onda bile çok üzülüyorum. 

Geceleri 'anne' diye beni yanına çağırırsa, o an kardeşini emziriyor isem beklemek zorunda kalıyor. Eskiden yalnızca ona aittim. Kardeş doğunca çok sevindi, şükür zarar vermiyor. Kardeşini çok seviyor ama bazen bakıyorum arada oyun esnasında, birden 'sen git sen kötüsün' deyiveriyor. O zaman anlıyorum içinde ne fırtınalar koptuğunu. Ne de olsa eskiden bir tek o vardı. Şimdi anne babayı paylaşmak zorunda kalıyor, 

Oğlumla bu dönemde yapışık ikizler gibiyiz. Yapışık ikiz olmamız bu durumu körüklüyor. Ve bütün bunlar benim kendimi sorgulamama, vicdanımla hesaplaşmaya itiyor. Acaba yeteri kadar ilgilenmiyor muyum, acaba iki çocuk arası çok yakın olunca kızımı ihmal mi ettim diye. 

Dün kreşe gönderdiğimde aklımda şu soru vardı: Kreşe gittiğinde evden uzaklaştırıldığını düşünür mü? Eve gelince şunu söyledi. 'Anne bugün seni çok özledim. Oraya bazen gitsem olur mu?' Olur kızım dedim ve sarıldım. Koklayarak öptüm.

Kızım seni çok seviyorum. Yıllar sonra bu satırları okuduğunda bunu asla unutma..

Hep mutlu ol  ve çok mutlu kal.